ស្ថានីយ៍បុរេប្រវត្តិជាច្រើនត្រូវបានគេស្គាល់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
(Inc ។ សំរោងសែន, អន្លង់ Phdao,
Melou ព្រៃនិងល្អាងស្ពាន) ។ វាត្រូវបានគេជឿថាស្ថានីយ៍បុរេប្រវត្តិជាច្រើនទៀតមាន,
ប៉ុន្តែមិនទាន់ត្រូវបានរកឃើញ។ ទោះជាយ៉ាងណា, សំណល់នៃភូមិដីលើករាងមូលកាលបរិច្ឆេទពីសម័យយុគថ្មរំលីងត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងខេត្តកំពង់ចាមនេះ។
ដុំថ្មបុរាណ, ឧបករណ៍ដែលធ្វើពីលង្ហិននិងអាវុធលង្ហិនប្រស្នា drums
ស្រដៀងគ្នាទៅនឹងអ្នកដែលបានរកឃើញនៅតំបន់ Dong Son នៅវៀតណាម (ដែលគិតថានឹងត្រូវបានប្រើនៅក្នុងភ្លៀងនិងសង្គ្រាមពិធី)
និងសេរ៉ាមិចបុរាណត្រូវបានរកឃើញនិងបានចងក្រងជាឯកសារ។ ការស្រាវជ្រាវខាងបុរាណវត្ថុបច្ចុប្បន្នចូលទៅក្នុងសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រយ៉ាងទូលំទូលាយគ្មានការសង្ស័យរបស់ប្រទេសកម្ពុជាបានផ្តល់នូវការយល់ដឹងទូលំទូលាយល្អប្រសើរជាងមុននឹងចូលទៅក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់មនុស្សដែលបានធ្វើឱ្យវត្ថុទាំងនេះនិងបានផ្តល់ឱ្យយើងនូវពេលវេលាបន្ថែមទៀតសម្រាប់កាលបរិច្ឆេទបេតុងរបស់ពួកគេនៃការផលិត។
សេរ៉ាមិច
កំណាយបុរាណវត្ថុថ្មីនៅអង្គរបុរី
(នៅក្នុងភាគខាងត្បូងប្រទេសកម្ពុជា) បានរកឃើញមួយចំនួនធំនៃសេរ៉ាមិចដែលមានមួយចំនួនប្រហែលជាកាលពីរយៈពេលនាសម័យបុរេប្រវត្តិ។
ភាគច្រើននៃគ្រឿងស្មូនទោះជាយ៉ាងណា, កាលបរិច្ឆេទទៅនឹងរយៈពេលមុនសម័យអង្គរនិងមានយ៉ាងចំបងនៃ
pots ចម្បាំង pinkish ដែលត្រូវបានគេទាំងធ្វើដោយដៃឬការបោះចោលនៅលើកង់ហើយបន្ទាប់មកបានតុបតែងជាមួយនឹងលំនាំស្នាមវះ។
ផលិតផល glazed ដំបូងលេចឡើងក្នុងកំណត់ត្រាបុរាណវិទ្យានៅចុងសតវត្សរ៍ទី
9 នៅក្រុមប្រាសាទរលួសក្នុងតំបន់អង្គរដែលជាកន្លែងដែល Shard
ដែលសក្តានុពលបៃតងរលោងត្រូវបានរកឃើញ។ ការ glaze ត្នោតបានក្លាយជាការពេញនិយមនៅដើមនៃសតវត្សទី 11 និងដែលជាស្តុកដាក់ផលិតផលត្នោត-glazed
ត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងសម្បូរនៅគេហទំព័រខ្មែរនៅភាគឦសានប្រទេសថៃ។ ការតុបតែងគ្រឿងស្មូនដែលមានទម្រង់ជារចនាប័ទ្មសត្វពេញនិយមពីថ្ងៃទី
11 ដល់សតវត្សទី 13 ។ កំណាយបុរាណវត្ថុនៅតំបន់អង្គរបានបង្ហាញឱ្យដឹងថាការឆ្ពោះទៅរកការបញ្ចប់នៃការផលិតសម័យអង្គរនៃគ្រឿងស្មូនជនជាតិដើមភាគតិចបានធ្លាក់ចុះខណៈពេលដែលមានការកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងការនាំចូលសេរ៉ាមិចចិន។
ភស្តុតាងដោយផ្ទាល់នៃរូបរាងរបស់នាវានេះត្រូវបានផ្ដល់ដោយឈុតឆាកបានបង្ហាញនៅលើនៅចម្លាក់លៀនប្រាសាទខ្មែរផងដែរដែលបានផ្តល់នូវការយល់ដឹងទៅក្នុងការប្រើប្រាស់ក្នុងស្រុកនិងពិធីនៃការស្តុកដាក់ផលិតផលនេះ។
ជួរធំទូលាយនៃរាង utilitarian បានបង្ហាញថាជនជាតិខ្មែរដែលត្រូវបានប្រើសេរ៉ាមិចនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេសម្រាប់ការចម្អិនអាហារ,
ការអភិរក្សអាហារ, និងការរក្សាទុករាវដឹក,
ជាធុងសម្រាប់ឱសថបុរាណទឹកអប់និងគ្រឿងសម្អាង។
សំរិទ្ធ
ការប្រើប្រាស់នៃការសម្ដែងបានចាប់ផ្តើមសំរិទ្ធ-នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាជួនកាលរវាង
1500 ទៅ 1000 មុនគ។ វាត្រូវបានសន្មតយ៉ាងទូលំទូលាយថាបច្ចេកវិទ្យានេះត្រូវបានគេណែនាំទៅកាន់តំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍តាមរយៈទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសចិននោះទេប៉ុន្តែលទ្ធភាពនៃការអភិវឌ្ឍន៍ឯករាជ្យសិតសំរិទ្ធិនៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍នេះបានទាន់ត្រូវបានសម្រេចចេញការសន្និដ្ឋាន។
អ្វីដែលជាករណី, សំរិទ្ធ-សម្ដែងបានក្លាយជាឧស្សាហកម្មធំនៅទូទាំងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដីគោកដោយ
500 គ - នៅសំរឹទ្ធពេលដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យជួរធំទូលាយមួយនៃឧបករណ៍,
អាវុធ, វត្ថុពិធីសាសនានិងគ្រឿងលំអ។
បន្ទាប់ពីគំនិតនយោបាយនិងសាសនាឥណ្ឌាបានចាប់ផ្តើមកម្ពុជាទូទាំង (នៅជុំវិញពេលរបស់ព្រះគ្រិស្ដ), ប្រពៃណីនៃការសិតសំរិទ្ធិសាសនាហិណ្ឌូនិងព្រះពុទ្ធសាសនាព្រះផុស។ ប្រពៃណីនេះបានឈានដល់ចំណុចកំពូលរបស់ខ្លួននៃទិន្នផលនិងជំនាញក្នុងអំឡុងសម័យអង្គរ។
តួលេខសំរិទ្ធធំរបស់ 'recline វិស្ណុ (ចុងសតវត្សទី 11)
បង្ហាញអំពីកម្រិតនៃការពូកែដែលសិល្បករសិល្បការិនីសំរិទ្ធខ្មែរសម្រេចបាន។
សារមន្ទីរនេះបានមេដាយសំរិទ្ធសំរិទ្ធវិចិត្រសាលមានចុះកាលបរិច្ឆេទពីសតវត្សទី 7
ដល់ទី 20 នេះ។
ក្រៅពីវត្ថុដែលត្រូវបានគេធ្វើឡើងនៅក្នុងកិត្តិយសនៃទេវតាសាសនាដែលជាប្រភេទដទៃទៀតនៃសំរឹទ្ធនៅលើការបង្ហាញអាចត្រូវបានចែកជាពីរប្រភេទ:
វត្ថុពិធីសាសនានិងទំនិញខាងលោកីយ៍នេះ។ មនុស្សជាច្រើននៃវត្ថុពិធីសាសនានេះនៅក្នុងការប្រមូល, រួមទាំង popils (អ្នកកាន់ទៀនរៀបចំរចនាប័ទ្ម),
កណ្តឹង, ចាននិងទឹកសម្រាប់ពិធីសាសនា Conch,
ត្រូវបានប្រើនៅតែមាននៅក្នុងពពួកនៃពិធីខ្មែរនៅថ្ងៃនេះ។ មនុស្សជាច្រើននៃទំនិញមិនទាក់ទងនឹងសាសនាដែលមានវត្ថុដែលនឹងត្រូវបានគេ
bestowed ដោយតុលាការរាជដែលជាសញ្ញានៃឋានៈសម្រាប់មន្រ្តី។ ទាំងនេះរួមបញ្ចូលទាំងទំពក់
ornate សម្រាប់ palanquins, ចិញ្ចៀនអាពាហ៍ពិពាហ៍ស្រោបមាសពីចំណុចទាញរបស់ក្លស់,
ក្រុមអ្នកគាំទ្រនិងយោធាឬត្រាផ្លូវការ។
បុរេអង្គររយៈពេល
កំណាយថ្មីនៅតំបន់គេស្គាល់ថាជាប្រាសាទអង្គរបុរីនិងការងារមុននៅអូរ-កែវមួយដែលត្រូវបានបញ្ជាក់ថាតំបន់នេះគឺជាតំបន់បណ្តាញនគរសំខាន់មុនការចក្រភពអង្គរ - អ្នកភ្វូណននិងចេនឡា (ចេនឡា) ។
នេះជារូបចម្លាក់ថ្មបានគេស្គាល់ថាមានអាយុចាស់ជាងគេកាលបរិច្ឆេទខ្មែរទៅសតវត្សទី 6 ដើមនិងត្រូវបានគេរកឃើញនៅក្នុងប្រាសាទរូងភ្នំដែលត្រូវបានឆ្លាក់ចូលទៅក្នុងផ្នែកម្ខាងនៃភ្នំដាភ្នំតូចមួយនៅជិតប្រាសាទអង្គរបុរីនេះ។
អង្គរបុរីនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទីក្រុងតូចមួយនៅតំបន់ដីសណ្តទន្លេមេគង្គគឺជាទីក្រុងធំកណ្តាលនៅក្នុងអ្វីដែលត្រូវបានគេគិតថាបានរដ្ឋខ្មែរមជ្ឈការទ្រង់ទ្រាយធំជាលើកដំបូង
(សតវត្ស c.1st ទី 6 ជាញឹកញាប់ហៅថា
'ការភ្វូណន' ជាវាគឺជាការ តាងក្នុងកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ចិននៃអំឡុងពេល)
។
រូបចម្លាក់ភ្នំដាត្រូវបានគេឆ្លាក់ពីថ្មភក់ប្លុកតែមួយនៃការផាកពិន័យនិងការបង្ហាញអំពីគ្រាប់ព្រះពុទ្ធសាសនានិងទេវភាពទាំងពីរហិណ្ឌូ។
ទោះបីជារូបចម្លាក់ដែលបានបង្ហាញឥទ្ធិពលរចនាបថបុរាណរបស់ឥណ្ឌា, ម្នាក់អាចមើលឃើញថាសិល្បករខ្មែរបានខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីបំបែកឆ្ងាយពីគ្រូរបស់ពួកគេ។
ការផ្លាស់ប្តូរឆ្ងាយពីប្រពៃណីនៃការឆ្លាក់នៅឥណ្ឌាការផ្តល់ជំនួយសង្គ្រោះខ្ពស់ខ្មែរបានព្យាយាមដើម្បីធ្វើឱ្យរូបចម្លាក់សេរីឈរគាំទ្រដោយសំខាន់បំផុតមួយឬដោយគុណលក្ខណៈនៃទេវភាព
(ដូចជាផ្នែកមួយនៃសម្លៀកបំពាក់ឬវត្ថុដៃបានប្រារព្ធឡើងជាមួយ) មួយ។
សតវត្សទី 7 ហើយនៅទី 8 ផ្លាស់ប្តូរមូលដ្ឋានអំណាចខាងជើងទៅតំបន់ទំនាបភាគខាងកើតនៃបឹងទន្លេសាប។
ឥទ្ធិពលហ៊្វូណនបានបញ្ចប់នៅពេលដែលព្រះមហាក្សត្រព្រះបាទឦសានវរ្ម័នដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើងរាជធានីដំបូងនៃមជ្ឈមណ្ឌលអំណាចថ្មីនេះ
(ហៅថា 'ចេនឡា) នៅ' ឦសានបុរៈ
(សំបូរ) នៅក្នុងខេត្តកំពង់ធំសព្វថ្ងៃ។ នៅសតវត្សទី 8 ចេនឡាត្រូវបានបែងចែកជាពីរប្រកួតប្រជែងអំណាច
"ចេនឡាគោក" និង "ទឹកចេនឡា។ ស្ថានភាពនេះនៅតែមានរហូតដល់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី
II បានបង្កើតរាជធានីមួយនៅលើភ្នំ Mahendraparvata (ភ្នំគូលែន) នៅតំបន់អង្គរនៅឆ្នាំ 802 ហើយបានបង្រួបបង្រួមប្រជាជនខ្មែរបានដោយជោគជ័យ។
ភាគច្រើននៃរូបចម្លាក់ពីចេនឡានិងនគរភ្នំបង្ហាញព្រះវិស្ណុខណៈដែលពេញនិយមអាទិទេពមួយផ្សេងទៀតវៈ,
ជាធម្មតាត្រូវបានតំណាងដោយ Linga (phallus ដុំថ្ម)
។ ជាងចំលាក់បុរេអង្គរជាញឹកញាប់រួមបញ្ចូលគ្នាទេវភាពទាំងពីរនេះចូលទៅក្នុងសាសនាហិណ្ឌូអាទិទេពមួយគេហៅថា
Harihara ។ រូបចំលាក់របស់ព្រះពុទ្ធនិងទេវតាព្រះពុទ្ធសាសនាដទៃទៀតបានគេពេញនិយមជាមួយសិល្បករមុនសម័យអង្គរទាំងការភ្វូណននិងចេនឡាផងដែរ។
រយៈពេលចេនឡាបានឃើញការកើនឡើងក្នុងការផ្តល់ជំនួយសង្គ្រោះនៅលើធ្នឹមមានចម្លាក់ដុំថ្មនិងហោជាង។
សម័យអង្គរ
ប្រទេសកម្ពុជាជាប្រទេសសម្បូរទៅដោយប្រាក់បញ្ញើថ្មភក់។
ពេញមួយសម័យអង្គរ, ថ្មភក់ត្រូវបានដាប់ក្នុងថ្មពីភ្នំគូលែន
(នៅភាគខាងជើងនៃអង្គរ) និងអណ្តែតនៅលើក្បូនតាមបណ្ដោយទន្លេនិងប្រឡាយទៅតំបន់បណ្ដាញអគារ។
រចនាប័ទ្មសិល្បៈស្គាល់ដំបូងនៃសម័យអង្គរគឺមានរចនាប័ទ្មគូលែន
(c.825-75), ដែលមានឈ្មោះបន្ទាប់ពីភ្នំដែលនៅលើព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី
II បានកសាងឡើងដើមទុនរបស់គាត់និងបានរៀបចំពិធីថ្វាយស្ដេចផ្តួចផ្តើមការគោរពនៃទេវរាជ
(ព្រះស្ដេច) ដែល
នឹងត្រូវបានបន្តដោយស្ដេចអង្គរជាបន្តបន្ទាប់ទាំងអស់។ រចនាប័ទ្មនេះគឺជាលើកដំបូងដើម្បី
dispense ជាមួយការគាំទ្រសំខាន់បំផុត -
ជាលទ្ធផលតួលេខនេះបានក្លាយជាធ្ងន់។ រាងកាយនេះត្រូវបានមាំប្រកាន់យ៉ាងតឹងរ៉ឹងទៀងត្រង់ដែលមានលក្ខណៈពិសេសប្លែកខ្មែរ
- មុខជុំនិងរោមចិញ្ចើមទូលំទូលាយ។
រចនាប័ទ្មកោះកេរ (941-944) បានបង្ហាញថាការអភិវឌ្ឍគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយផ្សេងទៀតជាមួយតួលេខមហិមា
- មនុស្សនិងសត្វ, ចាប់យកនៅក្នុងចលនាថាមវន្ត។ "អ្នកកីឡាកាសនេះ 'និង' ស្តេចស្វាវ៉ាលីននិងSugrīva"
ជាគំរូល្អនៃរចនាប័ទ្មនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញរចនាប័ទ្មបន្ទាយស្រីនៅចុងសតវត្សទី
10 នេះគឺមានតែមួយគត់នៅក្នុងការរចនានិងភាពសម្បូរបែបនៃការតុបតែងនិងតោនក្តៅថ្មភក់ផ្កាឈូកនេះ។
រូបចំលាក់របស់រចនាប័ទ្មបាពួន (1010-1080) គឺជាស្ដើងនិងមានប្រយោជន៍។ នេះត្រូវបានធ្វើឡើងអាចធ្វើទៅបានដោយការបន្ថែមការគាំទ្រច្បាស់នៅពីក្រោយជើង។
ភ្នែកនេះជាញឹកញាប់ត្រូវបានចារឹកហើយពួកគេអាចនឹងត្រូវបានបំពាក់ជាមួយនឹងត្បូងនិងលោហៈធាតុមានតម្លៃ។
រចនាបថអង្គរវត្ត (1100-1175) បានបង្ហាញពីសមិទ្ធិផលខ្ពស់បំផុតក្នុងស្ថាបត្យកម្មនិងឈើដើម្បីលម្អនៃអគារនិងចម្លាក់លៀនស្រាល។
ក្រៅពីប្រាសាទអង្គរវត្តដែលល្បីពិភពលោក, ប្រាសាទពិមាយ (ក្នុងប្រទេសថៃ)
ត្រូវបានសាងសង់ផងដែរក្នុងអំឡុងពេលនេះ។ តួលេខមាំគឺជាអ្នកទៀងត្រង់, សាច់ដុំនិងផ្លូវការនិងត្រូវបានតុបតែងលេចធ្លោជាមួយខ្សែក្រវ៉ាត់ ornate
និងបំពាក់ខ្សែដៃខ្សែករតនៈហើយ។
រចនាប័ទ្មបាយ័ននៃទី 12 ចុងសតវត្សទី 13 ដើមដើម្បីផលិតបានមួយចំនួនធំនៃរូបភាពព្រះពុទ្ធសាសនាដោយសារតែចំណូលចិត្តសាសនាព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី
VII ។ នៅតែគោរពយ៉ាងខ្លាំងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះជាផ្នែកមួយនៃពួកស្ដេចខ្មែរធំបំផុតព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី
VII, ទោះបីជាអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពុទ្ធសាសនាមួយគឺជាសាសនាឯទៀតអត់ឱនមានបញ្ជាក់ដោយការរួមបញ្ចូលគ្នានៃនិមិត្តសញ្ញាសាសនាហិណ្ឌូនិងព្រះពុទ្ធសាសនាក្នុងសិល្បៈបាយ័ន។
ឧទាហរណ៍នៃការនេះគឺរូបភាពនៃព្រះពុទ្ធពាក់មកុដមួយ (ភ្នំពេញក្រោនបាន ornamented)
ស្រដៀងគ្នាទៅនឹងពាក់ធម្មតាដោយព្រះវិស្ណុ។ គោលបំណងគឺដើម្បីបង្ហាញព្រះពុទ្ធថាជាអ្នកមានឥទ្ធិពលនៅសកលក្សត្រសមស្របនឹងរូបភាពសហសម័យរបស់ព្រះហិណ្ឌូ។
ទិដ្ឋភាពការកំណត់ផ្សេងទៀតនៃរចនាប័ទ្មបាយ័នគឺការអភិវឌ្ឍនៃរូបថតឬគំនូររូបភាពនៃ-ពិសេសរាជវង្សនេះក្នុងការបន្លំធ្វើជាព្រះអាទិទេពព្រះពុទ្ធសាសនា។
រយៈពេលក្រោយអង្គរ
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី
VII របស់ផលិតកម្មសិល្បៈថ្មនិងអគារព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលមហិមាក្លាយទៅជាស្ទើរតែមិនមាននៅក្នុងសង្គមខ្មែរ។
ជាមួយនឹងការរីករាលដាលធំទូលាយការបម្លែងទៅជាព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទ (សតវត្ស c.15th),
ឈើក្លាយជាមធ្យមចម្បងសម្រាប់ចម្លាក់ខ្មែរ។ ទោះបីជាឈើនឹងត្រូវបានពិតជាត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការបដិមាតាំងពីសម័យមុនអង្គរដោយសារតែភាពងាយរបស់ខ្លួនទៅបុកយ៉ាងឆាប់រហ័សតែមួយចំនួនតូចនៃរូបចំលាក់ឈើបានរស់រានពីសម័យអង្គរចុង។
ក្នុងចម្លាក់ឈើក្រោយអង្គរសិល្បករចាប់ផ្ដើមដាក់ពាក្យសុំមួយឬពីរស្រទាប់នៃ
lacquer ដែលបានលេងតុបតែងមួយព្រមទាំងតួនាទីការពារ។ ដូចគ្នានេះផងដែរក្នុងអំឡុងពេលនេះ,
សិល្បករបានបង្កើតបច្ចេកទេសនៃការតុបតែងតួលេខឈើជាមួយនឹងការតុបតែង
encrustations នេះ - ជាញឹកញាប់ដោយប្រើភ្លុកម្តាយគុជខ្យងនៃឬ inlay
នាំមុខ vitrified ។ ភាគច្រើននៃរូបចំលាក់ឈើនៅក្នុងការប្រមូលសារមន្ទីរនេះត្រូវបានគេឆ្លាក់នៅក្នុងសតវត្សមុន។
មួយអាចមើលឃើញការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងជាច្រើនឥទ្ធិពលនៃការប្រព្រឹត្ដក្រោយអង្គរនៃសិល្បៈ។
