២ ព្រះបាទហ្វាន់ហ្វាន់
ព្រះអង្គគឺជាបុត្រទី២របស់ព្រះបាទហ៊ុនហ្វាន់ហួង ព្រះអង្គបានទទួលស្នងរាជពីបិតា តែព្រះអង្គជាមនុស្សខ្ជិល ច្រអូសមិនរវីរវល់ពីរឿងនគរទេ ដូច្នេះកិច្ចការតូចធំត្រូវបានមេទ័ពដ៏អង់អាចម្នាក់ (ហ្វាន់ឆេម៉ាន់)ទទួលរ៉ាប់រង ជំនួសទាំងអស់។ បីឆ្នាំក្រោយមកព្រះអង្គក៏ចូលទីវង្គត់បាត់ទៅ នាហ្មឺនសព្វមន្ដ្រីបានសំរេចលើកលោកមេទ័ព ហ្វាន់ឆេម៉ាន់អោយស្នងរាជបន្ដពីព្រះអង្គ ព្រោះលោកក៏ជារាជវង្សម្នាក់របស់ព្រះបាទហ្វាន់ហ្វាន់ដែរ។
ព្រះបាទហ្វាន់ឆេម៉ាន់ ឬហ្វាន់ម៉ាន់ ឬព្រះបាទស្រីមារៈ
វត្ដមានរបស់ព្រះបាទហ្វាន់ម៉ាន់ក្នុងការស្នងរាជ ពុំបានធ្វើអោយស្ដេចក្រាញ់ទាំងឡាយសប្បាយចិត្ដទេ។ ពួកគេ បានធ្វើការបះបោរជាខ្លាំង តែត្រូវបានព្រះបាទហ្វាន់ម៉ាន់វាយបង្ក្រាបអោយស្ងាត់ស្ងៀមទៅវិញ។ ព្រះបាទហ្វាន់ ម៉ាន់ជាក្សត្រអង់អាចក្លាហានណាស់។ ព្រះអង្គបានបញ្ជាអោយគេធ្វើសំពៅធំៗ ដាក់បានមនុស្សរហូតដល់ ៧០០នាក់។ ព្រះអង្គបានវាយបង្ក្រាបប្រទេសជិតខាងរហូតដល់ជ្រោយមាលាកា និងបានយកនគរជាច្រើនមកដាក់ជាចំណុះ។
ព្រះអង្គបានគ្រប់គ្រងលើដីធំទូលាយ និងលើផ្ទៃសមុទ្រដ៏ល្វឹងល្វើយ ពីសមុទ្រចិន គឺម្ដុំញ៉ាត្រាង (កម្ពុជាក្រោម) ទៅឈូងសមុទ្រថៃរហូតដល់ឈូងសមុទ្របឹងហ្គាល។ បើយោលទៅតាមលោកហ្សកកូដេស ព្រះបាទហ្វាន់ម៉ាន់ បានបាត់បង់ព្រះជន្មនាពេលដែលព្រះអង្គយាងចេញទៅបំពេញបេសកកម្មនៅតាមព្រំប្រ ទល់មានគីនលីន (ម្ដុំជ្រោយម៉ាលាកា)។
ក្នុងពេលប្រតិបត្តិការមួយ ដោយព្រះអង្គចាប់ផ្ដើមមានជំងឺ ព្រះអង្គបានបញ្ជូនកូនឈ្មោះ គិនចេង អោយដឹកនាំទ័ពចេញច្បាំងជំនួសព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គហ្វាន់ម៉ាន់ បានទុកក្មួយឈ្មោះចាន់ដែលមានកងពលប្រមាណ២០០០ នាក់ នៅជិត សំរាប់ការពារ។ ចាន់ជាកូនប្រុសរបស់បងស្រីព្រះអង្គ។ តែមេទ័ពចាន់បែរជាឆ្លៀតឱកាសនេះ ធ្វើរដ្ឋប្រហារ សំលាប់ព្រះបាទហ្វាន់ម៉ាន់ជាមា ហើយប្រកាសតាំងខ្លួនជាព្រះមហាក្សត្រនគរភ្នំ។ ព្រឹត្ដិការនេះ ប្រហែលជាផ្ទុះនៅក្នុងគ.ស២២៥-២៣០។
No comments:
Post a Comment